Μικρές μανίες.

Από μικρή έχω μανία με τα περιοδικά. Σε πολλές φάσεις της ζωής μου έχω μαζέψει άπειρα περιοδικά κι έχω βρεθεί δυστυχώς στη δυσάρεστη θέση να τα αποχωριστώ, είτε λόγω μετακόμισης είτε λόγω έλλειψης χώρου. Πριν μερικά χρόνια βρέθηκα με ένα πολύ μεγάλο -μα πάρα πολύ μεγάλο- αριθμό κινηματογραφικών και γαστρονομικών περιοδικών. Θα μετακόμιζα κι έτσι πήρα την οδυνηρή απόφαση να αποχωριστώ κάποια από αυτά. Αλλά ποια; Τα πιο παλιά σε ημερομηνία; Τα γαστρονομικά; Τα κινηματογραφικά; Με μεγάλη στεναχώρια -μα πώς είναι δυνατόν να δένεσαι συναισθηματικά με το χαρτί;- έδιωξα τα τελευταία. Και ναι, το έχω μετανιώσει για πολλούς λόγους. Κι έτσι έμειναν τα γαστρονομικά τα οποία, να' ναι καλά, ...ακόμα αβγατίζουν. Και παρόλο που δημιουργούν πολλά προβλήματα -ένεκα έλλειψης χώρου, δεν μένουμε και σε καμιά βίλα κε. Στουρνάρα- θα μείνουν εδώ. Δεν θα πουληθούν, ούτε θα πολτοποιηθούν. Μου είναι μεγάλη παρηγοριά, ιδιαίτερα τα ξένα που έχω κατά καιρούς αγοράσει. Ξεφυλλίζοντας τα, όχι μόνο πέφτω σε συνταγές που δεν είχα προσέξει ή που είχα προσέξει κι είχα τσακίσει τη σελίδα και μετά τις έφαγε το μαύρο το σκοτάδι αλλά επανήλθαν στο φως με το επίμονο, επαναλαμβανόμενο ξεφύλλισμα.... Όχι, το ξεφύλλισμα αυτών των περιοδικών είναι πια και ''ταξίδι''. Διαβάζοντας το Olive, ''διακτινίζομαι'' για λίγο στο Λονδίνο, με το ''Sale e pepe'' στη Ρώμη, το Μιλάνο, τη Βενετία, παντού στην Ιταλία. Με το ''Cuisine et vins de France'' με χτυπά παριζιάνικο αεράκι. Και δεν στοιχίζει τίποτα. Ένας καλός καφές ή ένα ποτήρι κρασί και ξεκινά το ''επίμονο ξεφύλλισμα''. ''Φάτε μάτια ψάρια κι η κοιλιά περίδρομο'', που λέει κι ο λαός αλλά είναι κι αυτός ένας -πολύ φθηνός - τρόπος για να ξεφεύγει κανείς από αυτήν την μαύρη, μίζερη πραγματικότητα που μας πνίγει....

Και να που ξεφυλλίζοντας μια μέρα ένα παλιότερο τεύχος του Olive έπεσα πάνω σε μια συνταγή που με έκανε να χαμογελάσω -ένα πικρό χαμόγελο. Ήταν μια συνταγή με τα απλούστερα υλικά του κόσμου, μια συνταγή νόστιμη όσο δεν έπαιρνε και συνάμα ταπεινή. Μια συνταγή κατάλληλη για τις εποχές που ζούμε. Γιατί το να μαγειρεύεις με ταπεινά υλικά δεν σημαίνει ότι δεν τρως και νόστιμα!

Patatas a lo pobre 

(Πατάτες του φτωχού)

Ισπανική συνταγή από το περιοδικό Olive -προσαρμοσμένη .

Υλικά για 3-4 άτομα

4 μεγάλες πατάτες
2 μεγάλα κρεμμύδια
3 σκελίδες σκόρδο
4-5 πράσινες μακριές πιπεριές
2 φύλλα δάφνης
1 ποτήρι ελαιόλαδο

Ετοιμάζετε τα υλικά. Πλένετε τις πατάτες, τις καθαρίζετε και τις κόβετε σε ροδέλες, ούτε πολύ χοντρές ούτε πολύ λεπτές. Καθαρίζετε τα κρεμμύδια και το σκόρδο και τα κόβετε σε λεπτές φετούλες. Καθαρίζετε τις πιπεριές και τις κόβετε σε κομμάτια.
Σε ένα βαθύ τηγάνι με παχιά βάση ζεσταίνετε το 1/3 του λαδιού. Σωτάρετε τα κρεμμύδια και τα αφήνετε να σιγοβράσουν μέχρι που θα αρχίσουν να καραμελώνουν -περίπου 20 λεπτά. Προσθέτετε το σκόρδο, την πιπεριά και τη δάφνη, ανακατώνετε κι αφήνετε το φαγητό να σοταριστεί για λίγα λεπτά ακόμη. Προσθέτετε το υπόλοιπο λάδι. Το αφήνετε να ζεσταθεί καλά και προσθέτετε τις πατάτες. Σκεπάζετε κι αφήνετε το φαγητό να μαγειρευτεί μέχρι να μαλακώσουν οι πατάτες. Αν φοβάστε ότιο πάτος του τηγανιού δεν είναι αρκετά παχύς, ρίξτε λίγο νερό.
Οι πατάτες σερβίρονται ζεστές ή κρύες.
Αν θέλετε μπορείτε να τις έχετε ως συνοδευτικό για κυρίως πιάτο. Σας προτείνω αυτό (το ισπανικό κοτόπουλο φούρνου με σκόρδο) για να κάνετε ισπανικό δίδυμο!

Κι έτσι οι μικρές μανίες δεν είναι πια μόνο το ''επίμονο ξεφύλλισμα'' αλλά και η επίμονη αναζήτηση τρόπων να νοστιμίζουμε με ταπεινά υλικά το τραπέζι μας!