Σκόρπιες σημειώσεις (#16)

Ο Θεός δεν έχει φανεί ιδιαίτερα γενναιόδωρος με εκείνους που αγάπησαν την ελληνική κουζίνα, τη μελέτησαν με πάθος και μεράκι κι έγραψαν για αυτήν. Αλέξανδρος Γιώτης, Μαρία Χαραμή, χθες έφυγε η  Εύη Βουτσινά. Η τελευταία συνέντευξη που έδωσε ήταν στη Lifo. Εξαιρετική.

***

Τη Δευτέρα βρέθηκα στο Golden Hall για την παρουσίαση του βιβλίου της Θέμιδος Καρδιόλακα (aka mamouli) ¨Μαμά, δεν τρώω<<πράσινα>>". Ήταν μια πολύ όμορφη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκδήλωση, πλημμυρισμένη από κόσμο - το πατάρι του Παπασωτηρίου ήταν ασφυκτικά γεμάτο!- κι όχι τυχαία. Όπως είχα τονίσει στην προηγούμενη ανάρτηση με κεντρίζουν εκείνα τα βιβλία μαγειρικής που έχουν ένα καλό κι ισχυρό θεματολογικό καμβά πάνω στον οποίο θα πατήσουν οι συνταγές και τούτο εδώ το βιβλίο τον έχει. Όλοι υπήρξαμε παιδιά, οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε παιδιά, έτσι όλοι γνωρίζουμε καλά ότι οι σχέσεις λαχανικών - μικρών παιδιών δεν είναι κι οι καλύτερες. Κι οι γονείς κάπου στη μέση να προσπαθούν απεγνωσμένα να κάνουν το σωστό: Να ταΐσουν τα παιδιά του με υγιεινές τροφές, αλλά όταν είσαι 3, 4, 5 χρονών δεν θες να ξέρεις ότι αυτό το άνοστο πράγμα που λέγεται κολοκυθάκι, καρότο, κουνουπίδι, σπανάκι είναι καλό για σένα. Η Θέμις προτείνει συνταγές αλλά προτείνει και λύσεις, τρόπους προσέγγισης, διότι ο στόχος δεν είναι μόνο να μαγειρέψεις αλλά και να πείσεις. Το βιβλίο περιέχει και πολλές πληροφορίες πάνω στις διατροφικές αξίες των λαχανικών, έτσι ώστε να αποκτάται μια πλήρης εικόνα για εκείνον τον άσπονδο για τα παιδιά - κι όχι μόνο!- κόσμο των λαχανικών!
Αύριο θα συνεχίσουμε τη συζήτηση πάνω στα άσπονδα λαχανικά!
Προς το παρόν, ευχόμαστε το βιβλίο της Θέμιδος να είναι καλοτάξιδο!

***

Στο fnl-guide  υπάρχει μια στήλη που ονομάζεται "Μούτρωσα". Η τελευταία ανάρτηση της στήλης αναφέρεται στις εκπομπές μαγειρικής και θα ομολογήσω ότι συμφωνώ απόλυτα. Κι αυτός είναι ο λόγος που εδώ και καιρό δεν τις παρακολουθώ πια.  Υπάρχει μια απίστευτη πληθώρα ατόμων -σχετικών , άσχετων, περαστικών "είδα φως και μπήκα"- που μαγειρεύουν με τις ευλογίες των χορηγών και λείπει παντελώς αυτό που θα έπρεπε να έχει μια εκπομπή μαγειρικής: Ουσία, γνώση του αντικειμένου, γοητεία και λόγο ύπαρξης. Άντε πιάσαμε όλοι ένα τηγάνι στο χέρι, μας πασάρει ο χορηγός την κρέμα, το βούτυρο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο και κάνουμε εκπομπή μαγειρικής. Ε, να κάνω κι εγώ μία παιδιά μου, να κάνει η μαμά μου -που είναι πραγματικά εκπληκτική μαγείρισσα!- να κάνει κι ο Μπόμπο ο χαριτωμένος σκύλος της γειτόνισσας! Νισάφι πια! Έχει χαθεί η ποιότητα στο συγκεκριμένο είδος εκπομπών. Πού πήγαν εκείνες οι εκπομπές που τις παρουσίαζαν άνθρωποι που ήταν πραγματικοί connoisseurs και μάθαινες και πέντε ενδιαφέροντα πράγματα; (αναρωτιέμαι μόνη μου κι απάντηση δεν βρίσκω)

***

Το Σεπτέμβρη στη Σίφνο, βρέθηκα στην αλλόκοτη θέση να υπερασπίζομαι την αγγλική κουζίνα σε ένα ζευγάρι Γάλλων. Η συζήτηση ξεκίνησε από ένα πιάτο που έτρωγαν στο εστιατόριο που βρισκόμασταν, κάπως ξέφυγε κι έφτασε μέχρι την αγγλική κουζίνα κι εκεί τους άκουσε όλο το νησί να ωρύονται τι άθλια που είναι. Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι η  κουζίνα κάθε χώρας χαρακτηρίζεται από αυτά που της προσφέρει η φύση της -δεν είναι όλες τυχερές όπως η Γαλλία να απλώνονται από τον Ατλαντικό ως τη Μεσόγειο, κι από τον Γιούρα ως τα Πυρηναία-, η Αγγλία δεν φημίζεται για την πλούσια χλωρίδα της άλλωστε. Τους εξήγησα επίσης ότι οι Άγγλοι έχουν κάνει τρομερές κι αποτελεσματικές προσπάθειες να βελτιώσουν την κουζίνα τους, το Λονδίνο είναι το γαστρονομικό κέντρο της Ευρώπης. Μάταια. Το τι άκουσα δε λέγεται, στο τσακ δεν μου έφεραν το αρνάκι το ανιθάτο στο κεφάλι! Να όμως που σήμερα έπεσα πάνω σε ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην εφημερίδα Guardian : Η αγγλική κουζίνα είναι της μόδας στο Παρίσι, οι Γάλλοι τρέχουν να απολαύσουν μια μερίδα fish"n"chips!!!! O tempora!!!


Á demain mes amis που λένε κι οι φίλτατοι Γάλλοι!