Sous - μα πολύ sous- o Chef.

Τον Αύγουστο άρχισε να προβάλλεται στα θερινά σινεμά μια ταινία γαστρονομικού ενδιαφέροντος με τον τίτλο Chef . Διάβασα κάποια ενθουσιώδη σχόλια εδώ κι εκεί- κάποια άγγιζαν το χαρακτήρα "εκστατικά"- οπότε θεώρησα καθήκον, ως food blogger και κυρίως ως σινεφίλ, να την δω.

Και την είδα.
Κι απορώ. Προς τι τα ενθουσιώδη σχόλια.

Όταν τουιτάρουμε δεν μαγειρεύουμε...κι αντίστροφα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γιατί στην αρχή οι προθέσεις είναι αγνές και συμπαθητικές. Έχουμε τον σεφ Carl Casper (τον οποίο υποδύεται ο πρωταγωνιστής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας Jon Favreau) ο οποίος αγχωμένος από την επικείμενη επίσκεψη φοβερού και τρομερού κριτικού αποφασίζει να τον εντυπωσιάσει με ειδικό μενού. Ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου δεν του το επιτρέπει και του επιβάλλει να προχωρήσει με το σύνηθες μενού. Ο κριτικός στάζει χολή στην κριτική του, ο σεφ μέσω twitter (έχουμε υποτιθέμενο σχόλιο της ταινίας για τα θετικά κι αρνητικά των κοινωνικών δικτύων) τον προκαλεί πάλι πίσω στο εστιατόριο, αυτή τη φορά είναι αποφασισμένος να προχωρήσει στο ειδικό μενού, πάλι ο ιδιοκτήτης αντιδρά, αντιδρά κι ο chef , απολύεται κι η ταινία παίρνει τον άνοστο δρόμο της.

Μέχρι εδώ η ταινία κάπως τρώγεται. Έχουμε τη γνωστή εικόνα του εμμονικού σεφ (όλοι οι κινηματογραφικοί σεφ είναι εμμονικοί) που συγκρούεται με τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου (κι αυτό το έχουμε δει ξανά). Επίσης έχουμε τις γνωστές γκρο πλαν σκηνές με την ετοιμασία των πιάτων, ψιλοκόψιμο λαχανικών, χέρια ταχυδακτυλουργικά που συνθέτουν ανεπανάληπτα -τουλάχιστον οπτικά- πιάτα, μουγκρητά ευχαρίστησης, όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν σε όλες τις γαστρονομικές ταινίες ως κυρίαρχο δεδομένο, δεν είναι κάτι καινούργιο. Επίσης δεν είναι καινούργιο στοιχείο ο κινηματογραφικός σεφ να έχει προβλήματα και στην προσωπική του ζωή. Ο συγκεκριμένος Chef αφού μένει άνεργος περιφέρεται ανάμεσα στην ερωμένη -γα να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα καλά αν όντως ήταν ερωμένη- σέξι Scarlett Johansson και την σούπερ σέξι πρώην σύζυγο Sofia Vergara. Υπάρχει κι ένα παιδί που υποτίθεται πως το παραμελεί, αυτό είναι και το ζουμί της όλης υπόθεσης.

Άμα σου σερβίρει η Σοφία μπέργκερ

Πιο κάτω, με τη βοήθεια του πρώην της πρώην (ή πώς να βάλουμε το φιλαράκι Robert Downey Jr να κάνει ένα πέρασμα από την ταινία) βρίσκει μια καντίνα την οποία, με τη βοήθεια του πρώην κι έμπιστου  sous chef του και του παιδιού του, μετατρέπει σε talk of the town όλης της Αμερικής. Κι αυτό χάρη στη βοήθεια των κοινωνικών δικτύων τα οποία χειρίζεται ο γιος με τον οποίο  πια -surprise, surprise, σε αμερικάνικη ταινία βρισκόμαστε-  τα έχουν βρει κι έχουν τις καλύτερες σχέσεις μπαμπά -γιου. Εν τω μεταξύ η πρώην γίνεται νυν κι η Scarlett κάπου χάθηκε ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο πιάτο.

Το επιδόρπιο της ταινίας είναι η αναθέρμανση της σχέσης του Chef με τον κριτικό που τον βασάνισε στην αρχή της ταινίας. Spoiler, spoiler, μέχρι που συνεργάζονται στο τέλος. Παρεμπιπτόντως τον κριτικό κάνει ο ηθοποιός Oliver Platt ο οποίος κυκλοφορεί αξούριστος και με κάτι ρούχα σαν να τα αγόρασε μεθυσμένος σε αμερικάνικη αγορά. Τι σημειολογία είναι αυτή, δεν κατάλαβα, όπως επίσης και για το μικρό του όνομα: Ramsey (Gordon αγάπη μου, για σένα είναι το καρφί; Γίνεται και μια υποτίθεται αστεία αναφορά στο Hell's Kitchen).

Υποτίθεται πως η ταινία κάνει αναφορά και σχολιάζει τη δύναμη των κοινωνικών δικτύων. Ο σχολιασμός είναι ρηχός, ανάλατος για να χρησιμοποιήσω όρο της κουζίνας. Υποτίθεται πως σχολιάζει πόσο δύσκολη είναι η προσωπική ζωή ενός σεφ. Μας τα έχουν πει κι άλλοι αρκετές φορές και καλύτερα. Το μόνο καινούργιο στοιχείο είναι η απόφαση ενός διάσημου σεφ να γίνει καντινιέρης (τα food trucks είναι πολύ της μόδας τον τελευταίο καιρό.) Υποτίθεται πως όσοι είδαν την ταινία ήταν ενθουσιασμένοι με τα γκρο πλαν λιωμένων τυριών και ψημένων μπαγκετών. Τα έχουμε δει χίλιες φορές αυτά και μάλιστα καλύτερα κινηματογραφημένα. Τέλος, η ταινία περιέχει μια από τις πιο γελοίες σκηνές που έχω δει τελευταία. Ο Chef μαγειρεύει με εντυπωσιακό τρόπο λιτή μακαρονάδα για την σούπερ σέξι Scarlett η οποία τον περιμένει καθισμένη πάνω στο ντιβάνι σε σούπερ σέξι στάση λες και φωτογραφίζεται για άρωμα της Dolce&Gabbana. Στο τέλος της παραδίδει το πιάτο κι η Scarlett χαμογελά ηδυπαθώς βουτώντας το πιρούνι με  σέξι νωχελικότητα.

Αν μου άρεσε η ταινία; Μου άρεσε τόσο, που όταν είδα πως τον κριτικό έπαιζε ο Oliver Platt, το υπόλοιπο της ταινίας το πέρασα σπάζοντας το κεφάλι μου να θυμηθώ σε ποια ταινία τον είχα δει τελευταία φορά.