Comme un chef

Οι Γάλλοι όταν έχουν κέφι κι όρεξη φτιάχνουν συμπαθέστατες κομεντί. Κι όταν το κεντρικό θέμα μιας συμπαθέστατης γαλλικής κομεντί είναι η γαστρονομία, τότε η κομεντί εκτός από συμπαθέστατη είναι κι απολαυστικότατη!

Μια τέτοια κομεντί λοιπόν, είναι η ταινία Comme un chef (ε.τ. ''Ο σεφ κι ο σεφ του'') στην οποία πρωταγωνιστούν ο Jean Reno κι ο  Michaël Youn, οι οποίοι υποδύονται τους δύο σεφ του ελληνικού τίτλου.
Ο τριάστερος  διάσημος σεφ Αλεξάντρ Λαγκάρντ (ουδεμία σχέση με τη γνωστή Λαγκάρντ του ΔΝΤ και των λιστών) άξιος εκπρόσωπος της nouvelle cuisine, διανύει μια κρίσιμη φάση στην οποία τον έχει εγκαταλείψει η έμπνευση, πράγμα που σημαίνει ότι κινδυνεύει να χάσει την καλή του φήμη και το χειρότερο απ'όλα κινδυνεύει να χάσει τουλάχιστον ένα από τα τρία αστέρια του. Μέσα σε όλα έχει τον γιο του ιδιοκτήτη του εστιατορίου, ένθερμου οπαδού της μοριακής κουζίνας, να ψάχνει τρόπους να τον απολύσει κι ως εκ τούτου τον σαμποτάρει συνέχεια. Να όμως που ως από μηχανής θεός εμφανίζεται ο Ζακί ένας καλοκάγαθος άνεργος, λάτρης της μαγειρικής και κυρίως λάτρης της κουζίνας του μεσιέ Λαγκάρντ, που έχει μάθει απέξω κι ανακατωτά και θεωρεί ιερά κείμενα τα βιβλία μαγειρικής του μεγάλου σεφ. Θα κάνει τα πάντα να βοηθήσει τον αγαπημένο του γαστρονομικό ήρωα, και νέο του αφεντικό πια, για να διατηρήσει την καλή του φήμη! Θα φτάσει ακόμα και στο σημείο να ασπαστεί έστω και για λίγο τη μοριακή κουζίνα!

Σε μια κομεντί δεν περιμένει κανείς να θιχτούν σοβαρά θέματα που αφορούν την γαστρονομία αλλά στην ταινία διακρίνουμε δύο τρεις ενδιαφέροντες σχολιασμούς. Η μία αφορά τη μοριακή κουζίνα, την οποία φαίνεται να μην έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση οι Γάλλοι. Ο σχολιασμός έχει βέβαια μορφή σάτιρας και δεν είναι τυχαίο που ο μοριακός σεφ (αυθαίρετα χρησιμοποιώ τον όρο) που καλείται να τους βοηθήσει σε κάποια φάση είναι Ισπανός. Συγχρόνως όμως δείχνεται  και μια αποστροφή για το υπερβολικά απρόσωπο φουτουριστικό ντιζάιν χώρων εστίασης που είναι á la mode για κακή μας τύχη, χώροι ψυχροί κι άψυχοι όπου ο σεφ ευχαριστεί τον πελάτη μέσω...μεγαφώνου -τουλάχιστον στην ταινία!

Επίσης δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι τα πολλαπλά αστέρια των διαφόρων guides ασκούν τρομερή πίεση στους σεφ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Η αγωνία κι ο αγώνας να τα διατηρήσουν ενίοτε τους εξαντλεί κι άλλοτε τους οδηγεί σε ακραίες πράξεις. Αναρωτιέται κανείς πού οδηγεί όλη αυτή η δικτατορία των αστεριών ...και των αυστηρών κριτών!

Ως κομεντί η ταινία έχει τον ρυθμό και την αλεγκρία που της αρμόζει, έχει απολαυστικά όμορφες στιγμές στις κουζίνες, πιάτα πάνε κι έρχονται και δοκιμάζονται -κυριολεκτικά και μεταφορικά-, οι δύο σεφ κοντράρονται μπρος στις κάμερες τηλεοπτικής μαγειρικής εκπομπής -να ένα θέμα που σηκώνει πολύ σχολιασμό!... οι εκπομπές μαγειρικής- γελάς, χαίρεσαι, απολαμβάνεις, είναι μια κλασική feel good ταινία κι αυτή τη φορά οι Γάλλοι βρήκαν τα σωστά υλικά!