The influentials (και καλά)

Το χειμώνα που μας πέρασε συνέβη το εξής (παράδοξο): Τρία διαφορετικά περιοδικά γαστρονομικού ενδιαφέροντος μου έστειλαν μήνυμα ότι ενδιαφέρονταν να τους δώσω συνέντευξη- για δικούς τους διαφορετικούς λόγους. Αυτό είχε ως συνέπεια: 1) Να ξυπνήσει το ψώνιο μέσα μου, 2) Ούσα πολύ ντροπαλή εκ φύσεως, δεν μπορούσα να πω "όχι", απλά ντρεπόμουν, έτσι και στις τρεις περιπτώσεις απάντησα θετικά, είτε από ντροπή είτε από φόβο μην με περάσουν για ψώνιο 3) Λάμβανα κάθε φορά τις ερωτήσεις, έγραφα τις απαντήσεις, τις έστελνα πίσω στους ενδιαφερόμενους 4) Για καλή μου τύχη εκείνοι τις έστειλαν στο καλάθι των αχρήστων.

Θυμάμαι ότι σε κάποια από τις "συνεντεύξεις" υπήρχε μια ερώτηση για το αν πιστεύω ότι οι food bloggers εδώ στην Ελλάδα είναι επιδραστικοί (influentials ντε) κι αν είναι ικανοί να δημιουργούν τάσεις στην αγορά και στις γαστρονομικές συνήθειες των Ελλήνων (Ναι παιδιά μου, ήταν όλες ερωτήσεις κρίσεως, πανδύσκολες, εκτός ύλης, είδα κι έπαθα να τις απαντήσω, δεν είχα και σκονάκια, άλλωστε γι' αυτό "πάτωσα").

Η απάντηση μου στην συγκεκριμένη ερώτηση ήταν κατηγορηματικά "όχι". Για πολλούς λόγους που δεν θα αναλύσω γιατί βαριέμαι. Σε γενικές γραμμές πάντως και πρωτ'απ'όλα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι η Ελλάδα είναι ένα -πολύ- μικρό χωριό. Έπειτα οι τάσεις συνήθως έρχονται από το εξωτερικό (κι ενίοτε τις υιοθετούμε με ελαφρώς υστερικό τρόπο μηδέ και μας πουν οι ξένοι χωριάτες). Τέλος αν κάποιοι είναι επιδραστικοί στον ελληνικό γαστρονομικό χώρο, αυτοί είναι 1-2 γνωστοί σεφ, 1-2 γαστρονομικοί δημοσιογράφοι επίσης πολύ γνωστοί, κι 1-2 σχετικές ιστοσελίδες -ή το γαστρονομικό κομμάτι ισχυρών ιστοσελίδων.

Η χώρα στην οποία οι food bloggers είναι πραγματική δύναμη δεν είναι άλλη από τις Η.Π.Α.. Οι περισσότεροι από αυτούς κάνουν κυριολεκτικά καριέρα με αυτήν την ιδιότητα, κυκλοφορούν βιβλία που μοσχοπωλούν- κι από σημαντικούς εκδοτικούς οίκους-, εμφανίζονται στην τηλεόραση, δίνουν διαλέξεις, οργανώνουν κύκλους μαθημάτων, παρουσιάσεις, ούτε λίγο ούτε πολύ κινούν τα νήματα. Και θα τολμούσα να πω ότι τα κινούν παγκοσμίως. Οι περισσότερες γαστρονομικές τάσεις έρχονται πια από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κι ο υπόλοιπος κόσμος υιοθετεί.

Όπως για παράδειγμα συνέβη με τις ...galettes. Ο γαλλικός όρος galette υιοθετήθηκε από τους Αμερικανούς για να περιγράψει μια τάρτα ημιανοιχτή που ψήνεται μακριά από τα τοιχώματα του ταψιού (;) - το τελευταίο στοιχείο είναι βασική προϋπόθεση σύμφωνα με όσα διαβάζει κανείς στην ιστοσελίδα the kitchn.
Τα τελευταία χρόνια τις έβλεπε κανείς να εμφανίζονται συχνά πυκνά σε αμερικάνικα food blogs, σιγά σιγά και σε ευρωπαϊκά -που μπερδεύτηκαν λίγο με τον όρο- τέλος η μόδα έφτασε στο μικρό χωριό -που δεν αντιστέκεται πια- και τώρα φτιάχνουμε κι εμείς galette! Αμέ!

Galette (τύπος ανοιχτής τάρτας) με μανιτάρια, καραμελωμένα κρεμμύδια και μοτσαρέλα

Για τη ζύμη

1 1/4 φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις

1/4 φλιτζάνι ελαιόλαδο

4-5 κουταλιές σούπας παγωμένο νερό

1/4 κουταλιού του γλυκού αλάτι

Για τη γέμιση:

1 μικρό πακέτο μανιτάρια τύπου champignons de Paris (τα απλά λευκά)

2 κρεμμύδια λευκά κομμένα σε λεπτές φέτες

2 κουταλιές βαλσαμικό ξίδι

λίγο φρέσκο ή ξηρό θυμάρι

1 μοτσαρέλα 

ελαιόλαδο

αλάτι

1 αυγό 

Φτιάχνουμε τη ζύμη:

Ανακατεύουμε σε ένα μπολ το αλεύρι με το αλάτι και προσθέτουμε το ελαιόλαδο. Πασπατεύουμε με τα δάχτυλα έτσι ώστε να δημιουργηθούν τρίμματα. Προσθέτουμε σιγά σιγά το κρύο νερό και πλάθουμε μέχρι να πάρουμε μια ομοιογενή ζύμη που δεν θα κολλά στα χέρια. Σημείωση: Παρατήρησα ότι όταν είναι κρύο το νερό η ζύμη βγαίνει πιο απαλή, αφράτη και λιγότερο σφιχτή.
Την τυλίγουμε σε μεμβράνη και την τοποθετούμε στο ψυγείο για 40 λεπτά περίπου.

Εν τω μεταξύ σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά. Ρίχνουμε τα κρεμμύδια, σκεπάζουμε κι αφήνουμε για ένα δεκάλεπτο περίπου. Ρίχνουμε καμιά ματιά πότε πότε. Στα 10 λεπτά ξεσκεπάζουμε κι αφήνουμε να καραμελωθούν σιγά σιγά για 10-15 λεπτά ακόμα. Όταν πια πάρουν όμορφο σκούρο χρώμα είναι έτοιμα. Τα βγάζουμε από το τηγάνι, ρίχνουμε λίγο ελαιόλαδο ακόμα και σοτάρουμε τα μανιτάρια, τα οποία θα έχουμε καθαρίσει και κόψει σε λεπτές φέτες. Ρίχνουμε λίγο αλάτι, θυμάρι και περιμένουμε να πιουν τα υγρά τους. Μόλις αρχίσουν να στεγνώνουν, ρίχνουμε το μπαλσάμικο και σοτάρουμε λίγα λεπτά ακόμα. 

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

Ανοίγουμε τη ζύμη σε ένα στρογγυλό -πάνω κάτω, δε χρειάζεται διαβήτης- φύλλο με πάχος περίπου 0,8-1 cm. 

Απλώνουμε τα κρεμύδια αφήνοντας περιφερειακά ένα κενό 3 εκατοστών. Από πάνω απλώνουμε τα μανιτάρια και τελειώνουμε με τη μοτσαρέλα την οποία θα έχουμε κόψει σε κομμάτια. Κλείνουμε την περιφέρεια της ζύμης, έτσι ώστε να σκεπάσει ελαφρώς τη γέμιση (δες φωτό).

Χτυπάμε το αυγό και με ένα πινέλο περνάμε τη ζύμη με αυτό.

Σε ένα μεγάλο ρηχό ταψί θα έχουμε στρώσει αντικολλητικό χαρτί ψησίματος. Στη μέση και με προσοχή βάζουμε την galette -προσοχή μην αγγίξει τα τοιχώματα γιατί τότε παύει να είναι galette και γίνεται μια κοινή ...tart, τς τς τς. Ψήνουμε για 30 λεπτά περίπου μέχρι να πάρει όμορφο χρώμα από πάνω.

 Σημείωση: Υπάρχουν διάφορες ζύμες για galette. Προσωπικά προτιμώ αυτή γιατί είναι απλή, με έχει εκπλήξει με το πόσο τραγανή γίνεται (χάρη στο πολύ κρύο νερό) κι είναι νόστιμη κι ελαφριά με το λαδάκι της. Και την χρησιμοποιώ για πίτες κλειστές, ανοιχτές, ταψιού κλπ. 

Ο συνδυασμός μανιτάρι- καραμελωμένα κρεμμύδια παίζει πολύ τελευταία. Η επιλογή της μοτσαρέλας έγινε γιατί έχω βρει μια γευστικότατη μπουφάλα -λίγο ακριβή αλλά χαλάλι της.